COMEDIAS

- Introducción general
- El gorgojo (Curculio)
- El ladino cartaginés (Poenulus)
- Las tres monedas (Trinummus)
- El fiero renegón (Truculentus)

Afirmar que Plauto es el mayor cómico de todos los tiempos no es ninguna exageración. No habrían tenido incoveniente en confirmar semejante declaración el comedido Menandro, al que Plauto superó en fuerza cómica. ni Shakespeare, el mayor de los dramaturgos, que se inspiró en él. ni Moliére, el discípulo aventajado del cómico latino. ni Lope de Vega, que, aunque tuvo a gala su independencia, no dejó de aprender en la escuela plautina. Todo en Plauto rezuma comicidad: personajes, acción, situación, ambientación y, sobre todo, la lengua que maneja a la perfección. De las tres comedias que se presentan, Anfitrión y los Menecmos han sido modelos constantes de la comedia de equívoco o de personajes dobles, y Las Báquides también participa de ese carácter.

Tito Maccio Plauto é o máximo representante da comedia latina, pola súa lingua, o seu ambiente, os seus personaxes e temas.





Aínda que ten por modelo a "comedia nova" griega, recoñece nas súas pezas o mundo romano.





Era un home da plebe que coñecía perfectamente á xente, e que sabía plasmar os distintos caracteres no escenario.


Non é moi sutil, pero esto non é o máis importante. Soubo atopar a adecuación e integración entre linguaxe, tema, personaxes e composición, de xeito que hacía que as situacións, aínda que repetidas, pareceran todas diferentes e orixinais.





A vida de Plauto desenrólase na Roma ameazada polos Cartaxineses cos que xa tivera entre os anos 264 e 241 un enfrontamento armado, coñecido como a Primera Guerra Púnica, no seu transcurso naceu o noso comediógrafo.


Os Romanos foron os vencedores desta guerra, que rematou coa batalla de Islas Egates.


A Segunda Guerra Púnica, tal vez a máis coñecida pola participación do gran xeneral Cartaginés Aníbal, tivo lugar entre os años 218 e 201 a. C. e terminou coa batalla de Zama, gañada por un dos Escipiones.


Aínda se enfrentan nunha Tercera Guerra Púnica (148 - 146 a. C.) que supuxo a destrución total de Cartago e do perigro cartaxinés.