Elisardo Buenaventura regresa durante un mes a Dalmara, a vila dos seus antepasados: o seu pai, un orate desequilibrado por amor, e o seu avó, un filántropo de imaxinación portentosa. Nese territorio ficcional, que acolle o universo literario do autor, Un último destino introduce os lectores nunha atmosfera envolvente, facéndoos sentir seres á marxe da realidade, habitantes dun universo insólito, dun mundo paralelo no que unha tribo de personaxes procuran permanentemente a felicidade.
(Verín, 1963). É licenciado en Xeografía e Historia e en Filoloxía. Como poeta publicou os libros Da túa ausencia (1991, premio Celso Emilio Ferreiro), Estación Sur (1992, premio Cidade de Ourense), A valgada triste do amor (1997, premio Johán Carballeira) e ¿Aínda soñas con piratas? (1999). A súa obra narrativa, traducida parcialmente ao castelán, recibiu numerosos recoñecimentos. Iniciouna con O infortunio da soidade (1992, premio Xerais), á que seguiron Un xogo de apócrifos (1997, premio Torrente Ballester), Tal vez melancolía (1999, premio García Barros), Os séculos da lúa (1999), Ébora (2000, premios Blanco Amor e Eixo Atlántico), A rosa de Borges (2000, premio Vicente Risco de narrativa fantástica). En Galaxia ten publicado o libro de relatos Triloxía dos tristes (2001), a novela Ámote (2003), o ensaio sobre literatura Os dominios de Caín (2006), a novela A vida nova de Madame Bovary (2008) e Un último destino (2010).
En 2011 recibiu o Premio de Xornalismo Francisco Fernández del Riego na súa VIII edición, concedido por Novacaixagalicia.
