KIERKEGAARD, SÖREN
Søren Kierkegaard (1813-1855) dedicó los diez últimos años de su vida a trabajar en un texto sobre la figura del pastor Adolph P. Adler, que en agosto de 1845 había sido apartado del sacerdocio tras afirmar haber tenido una revelación. Kierkegaard ve en Adler un fenómeno que refleja la confusión de su época sobre lo que significa ser cristiano desde la relación entre el individuo y la autoridad. Con este motivo, elabora una síntesis de su pensamiento ético-religioso que solo verá la luz póstumamente y que hasta ahora era desconocida para el lector español.
Soren Kierkegaard (Copenhague, 1813-1855) doutorouse en 1841 cunha tese titulada Sobre o concepto da ironía. Posteriormente, a súa vida viuse marcada polo noivado, desfeito despois dun ano, con Regina Olsen. Como pensador, a súa obra caracterízase por un xeito singular de concibir a escritura e polo emprego de pseudónimos cos que cuestiona a figura do autor como alicerce dunha estrutura de control do discurso e do significado.