MÉNDEZ FERRÍN, X. L.
Eduardo Pondal (1835-1917) é certamente o noso primeiro poeta moderno. E aquí explícase en que consiste exactamente esa modernidade.
Entre o autor de Queixumes dos pinos e a obra de Uxío Novoneyra (ou de X. L. Franco Grande, o último poeta que se cita) vai un longo percorrido, unha afervoada viaxe que é, tamén, o esforzo de construcción (ou reconstrucción) da nosa identidade cultural e nacional.
X. L. Méndez Ferrín ofrécenos neste estudio un ordenamento riguroso e sistemático da poesía galega dende a guerra civil á promoción de autores que publican os seus principais libros na década dos 60: a chamada xeración do 36 (María Mariño, Luís Seoane, Carballo Calero, Iglesia Alvariño, Álvaro Cunqueiro, Celso Emilio Ferreiro, Díaz Castro...), a Promoción de Enlace (Antón Tovar, Cuña Novás, Neira Vilas...), a Xeración das Festas Minervais (Manuel María, Xohana Torres, Salvador García-Bodaño, Alexandre Cribeiro...), poetas nacidos todos entre 1910 e 1940.
Por riba de mimetismos provincianos, buscando sempre a raíz e a explicación profunda das cousas, o autor reivindica unha interpreetación autónoma da nosa literatura e dos nosos textos, froitos de amor e de esperanza compartida.
X. L. Méndez Ferrín (Ourense, 1938) é unha figura cimeira da cultura galega contemporánea. O seu labor abrangue os ámbitos da narrativa, da crítica, da investigación, do pensamento e da acción política e social. Doutor en Filoloxía, obtivo premios como Celanova Casa dos Poetas (1985), Premio Trasalba (2001), Premio Irmandade do Libro ao Autor do Ano 2004 e Premio Nacional de Literatura (2008). A súa obra narrativa iniciouse hai cincuenta anos con Percival e outras historias (1958), e desde aquela publicou títulos tan emblemáticos como O crepúsculo e as formigas (1961), Arrabaldo do norte (1964), Retorno a Tagen Ata (1971), Elipsis e outras sombras (1974), Antón e os inocentes (1976), Crónica de nós (1980), Amor de Artur (1982), Bretaña, Esmeraldina (1987, 2007, Premio da Crítica Galicia), Arraianos (1991, Premio da Crítica Galicia, Premio da Crítica Española e Premio Losada Diéguez), ou No ventre do silencio (1999, Premio Eixo Atlántico, Premio da Crítica Española). A súa produción poética está composta por títulos como Voce na néboa (1957), Antoloxía Popular (1972), Sirventés pola destrucción de Occitania (1975), Con pólvora e magnolias (1977, Premio da Crítica), Poesía enteira de Heriberto Bens (1980); O fin dun canto (1982), Erótica (1992), Estirpe (1994, Premio Losada Diéguez), O outro (2002), Era na selva de Esm (2004) e Contra Maquieiro (2005). Para o público xuvenil publicou Arnoia, Arnoia (1986), que foi incluída na Lista de Honra do IBBY en 1988. É autor, ademais, do Consultorio dos nomes e dos apelidos galegos (2007) e dos ensaios Cancioneiro de Pero Meogo (1966) e De Pondal a Novoneyra (1984).
