OBRADOIRO DE LINGUA GIANNI RODARI
"Gramática insubordinada", preparada polo Obradoiro de Lingua Gianni Rodari tenta operativizar a utopía de xogar a aprender ou de aprender xogando, que tanto ten. Pretende fechar a aula ao aborrecemento converténdoa nun obradoiro de investigación activa, diverxente, disparatada e creadora. É afillada da Gramática da fantasía de Gianni Rodari, curmá da Psicanálise dos contos de fadas de Bruno Bettelheim, neta da Morfoloxía do conto de Vladimir Propp e parente de Alicia no país das marabillas de Lewis Carroll.
O Obradoiro de Lingua Gianni Rodari fai pedagoxía de pupitre. Le analizando o proceso creativo e aprópiase da estrutura dos textos de autores recoñecidos para recrealos. Escarva nas feridas máis íntimas, cuestiona as premisas máis sagradas da Gramática. Contos, poemas, adiviñas, palíndromos, farfanías, centóns..., naceron na escrita lúdica e participativa das nosas xuntanzas. Pescudamos textos de diferente complexidade para adaptalos ás diversas idades do alumnado. Levamos os modelos á escola, vemos como funcionan e tomamos medidas. En cada proposta encontraredes o texto de partida, a recreación nosa e a das nenas e dos nenos. Velaí un acio de receitas para cociñar a Gramática. Unha escolma de métodos diversos de creación e transformación de textos. De pretextos. Un fío do que turrar para levar a tinta de paseo.
O Obradoiro de Lingua Gianni Rodari naceu en Vigo a primeiros da década de 1980 como Seminario de Literatura Infantil do Movemento de Renovación Pedagóxica Casa do Mestre. Dez anos despois, os Centros de Formación do Profesorado recollen as arelas dos mrps, desaparece Casa do Mestre e o grupo de Literatura infantil continúa o seu labor como Obradoiro de Lingua Gianni Rodari. Ao día de hoxe Conchi Sedano, Ángeles Saco, Miguel Rubinos, Anxos R. Mourenza, Charo Roces (coordinadora), Raquel P. Noche, Calo Iglesias, Pili Crespo, Margot Chamorro e Nardo Carpente son os membros deste Obradoiro. Gramática insubordinada amosa o froito de vinte anos de traballo colectivo. Un camiño longo onde cada vieiro insinuaba outros. Seleccionar non é doado. Nas xuntanzas, o Obradoiro procura as estruturas que sustentan os textos, íspeos, tíralles as carnes, deixa apenas os ósos. Logo arróupaos coas súas palabras. Alumnas e alumnos, nais e pais, mestras e mestres, a filla e o sobriño, a avoa..., puxeron a musa; o Obradoiro, a mesa.
