CONDE, ALFREDO
Lukumí es una irónica novela narrada por un mulato, nacido en la Cuba de Fidel Castro, de madre cubana bailarina del famoso Tropicana y de padre gallego que llega a la isla para colaborar en la Revolución. Desengañado del ideal del hombre nuevo, regresa a España. El protagonista, criado por su abuela negra (Lukumí), es un pícaro que se aprovecha de las miserias del Partido para trepar, hasta que Fidel lo manda a Rusia a estudiar. Alfredo Conde (Allariz, Orense, 1945), autor de Lukumí , es uno de los escritores gallegos más sobresalientes. Entre sus títulos destacan Breixo (Premio de la Crítica), Memoria de Noa (Premio Chitón y Premio Ícaro), Los otros días (Premio Nadal) o la inolvidable El Griffón (Premio Blanco Amor, Premio de la Crítica, Premio Nacional de Literatura y Premio Cavour).
Naceu en Allariz en 1945. Foi deputado polo PSOE en 1982 e conselleiro de Cultura entre 1987 e 1990. Fundador do grupo Voces ceibes, foi membro fundador da Asociación de Escritores en Lingua Galega e do PEN Clube de Galicia.
Os seus primeiros pasos no campo da literatura deunos como poeta ao publicar en 1968 Mencer de lúas. En 1974 deu a coñecer o seu primeiro libro de relatos, Mementos de vivos. A este seguiríano varias novelas: Contubernio catro de Tomé S. (1977), Come e bebe que o barco é do amo (1978), Breixo (1981), Memoria de Noa (1982), e Xa vai o griffon no vento (1984), que recibiu os premios Blanco Amor, Nacional de Literatura, da Crítica e Grinzane Cavour, este último concedido pola tradución alemana. En 1990 apareceu a colección de relatos Música sacra. Recibiu os premios de xornalismo Fernández Latorre e Julio Camba.